116. Begin of a new life...

Hejka! 

Poprzedni rozdział dodałam 19 maja 2017 roku. Dzisiaj jest 12 września 2022.

Przejrzałam całe fanfiction, poprawiłam wszystko co raziło nie w oczy i teraz chce w końcu je dokończyć. Nie wiem czy mi się to uda, ale trzymam kciuki sama za siebie...

Objaśnienie:

J: - ja,

V: Viktor,

El: - Eleounor,

P: - Perrie,

Jann: - Jannette,

S: - Sprzedawczyni.

_____________________

J: A co z Jannette? Pokłóciliście się ?

V: Nie, wszystko jest jak najlepiej, ale wiesz, Ty to Ty... Zawsze była tylko nasza dwójka. Teraz Ty masz Nialla, Ja-Jannette... Mam wrażenie, że się od siebie oddaliliśmy... - uśmiechnął się słabo i złapał mnie za dłonie - Wyprowadzisz się, chuj wie, ile mil stąd i już więcej Cie nie zobaczę...

J: Ohh Vik... Jak na razie nie ustaliłam daty przeprowadzki... To ma być moje nowe życie... Zawsze będziesz mógł przyjechać, są też wideorozmowy... I wiesz, że mam śmigłowiec, wystarczy, że dasz znać, a ja zaraz będę blisko... - uśmiechnęłam się pocieszająco - Teraz to Jannette powinna być dla Ciebie najważniejsza. Nie wypuszczaj jej ze swojego życia, bo to wspaniała kobieta...

V: Tu masz rację, uwielbiam ją...

J: Tylko uwielbiasz? - chłopak się zarumienił.

V: Przyznaje... Jestem zakochany. - uśmiechnął się

J: To na co czekasz, powiedz jej to. - zaśmiałam się

V: Nie wiem Nathalie. A co jeśli się dla Niej nie nadaje? Chce spędzić z nią resztę życia, ale... - chyba zwariuje
J: Ale?! Masz jakieś wątpliwości? Na pewno się nadajesz, jesteś świetnym facetem... Już oboje bądźmy szczęśliwi. 
V: Już nic Ci nie zagraża? - zapytał jakby dla pewności
J: Jeśli chodzi o tamto życie to nie! Koniec z krwią, zabijaniem i czymkolwiek innym. - zapewniam
V: Cieszę się, że jesteś już bezpieczna. Teraz możesz przygotowywać się do ślubu. - uśmiechnął się zadziornie
J: Tak, chce go wziąć jak najszybciej się da...
V: I to jest właściwe podejście. Nie martw się, wynajmę Ci sale... - zaśmiał się głośno.

J: Dziekuje, nie spodziewałam się takiej szczodrości z Twojej strony. 

V: Dajcie znać, tylko który dzień. - od razu włączyłam kalendarz w telefonie.

J: Za dwa tygodnie. - chłopak zrobił duże oczy. - Zajmij się tym. Dużo osób nie będzie, pewnie coś takiego jak na zaręczynach...

V: Yhym...- zamyślił się - Dobrze, już wszystko wiem. - poczułam przychodzącą wiadomość. To Niall.

J: Niall już podjechał, do jutra. 
V: Będziesz jutro? - zdziwił się
J: Oczywiście, tylko taka praca mi już została... - widziałam jak jego oczy zabłyszczały. Podszedł do mnie, złapał za dłoń i pociągnął tak, że stałam bardzo blisko Niego. Dziwnie się trochę zrobiło. Patrzał mi tak głęboko w oczy, jak jeszcze nigdy wcześniej. Miałam wrażenie, że idzie to w niewłaściwym kierunku. Coś niezrozumiałego pisało się na jego twarzy. 
V: Tak bardzo za Tobą tęskniłem... - szepnął i wtulił się we mnie. Odwzajemniłam uścisk i stwierdziłam, że lepszego zakończenia tego ciemnego życia nie mogłabym mieć. Vik jest moim jedynym braciszkiem. Teraz musi być już tylko lepiej. 
J: Dobra Młody, uciekam... - uśmiechnęłam się do Niego

V: Jestem od Ciebie starszy! - krzyknął za mną. Szybko wyszłam z restauracji, usiadłam do auta z uśmiechem i pojechaliśmy do domu.

N: Jak się czujesz, panno Horan? - spytał gdy kładliśmy się już do łóżka.

J: Wspaniele, panie Horan... - wtuliłam się w Niego. - A zapomniałam Ci powiedzieć. Viktor przygotuje nam sale na wesele... 

N: Poważnie... Miałem nieco inny pomysł. - spojrzałam na Niego. - Może zrobilibyśmy to tutaj, na zewnątrz... ?

J: Miałabym obcych ludzi wpuścić do pałacu? - byłam sceptycznie znastaiona.

N: Przecież nie musisz wpuszczać ich do piwnicy. Mamy warunki do takiej imprezy...

J: Ale już powiedziałam Viktorowi że to ma być za dwa tygodnie, od dzisiaj.

N: Ustaliłaś datę beze mnie? - zdziwił się

J: To źle?

N: Nie, nie... Po prostu myślałem, że to ja będę nalegał na szybki ślub. Zaskakujesz mnie. - ucałował moje czoło. 

        

    Kolejne dni zleciały na organizacji wesela. W prawdzie Niall nakazał, żebym zajęła się tylko sobą i tym co mi potrzebne, ale chciałam bardziej zaangażować się w mój ślub. Więc pomogłam Viktorowi ustalić menu, wybrałam z Jannette kwiaty.

Miło było znów nie czuć tego zimnego oddechu przeszłości, na karku.

Własnie jade do salonu sukien ślubnych. Musze wyglądać oszałamiająco. Chce żeby Niall się znów we mnie zakochał. Weszłam do salonu i zauważyłam kilka znajomych twarzy.

J: A co wy tu robicie? - zdziwiłam się

El: Jak to, co? - oburzyła się lekko

P: Powinnyśmy być wściekłe, że nas nie zaprosiłaś...

Jann: Nie zostawimy Cię w takim dniu. Pomożemy Ci. - nie spodziewałam się, że ktoś zrobi dla mnie tak niewiele, a będę taka szczęśliwa. 

J: Miło z waszej strony. - dziewczyny usiadły na kanapie a ja zniknęłam w przymierzalni. Sprzedawczyni przyniosła kilka sukni. Sama nie wiedziałam a co sie zdecydować. 

S: Która pierwsza? 

J: Może ta? - kobieta skinęła głową i pomogła mi ją założyć. 

S: Gdzie będzie ślub?

J: W naszym ogrodzie... - uśmiechnęłam się

S: Idealnie ta suknia będzie pasować. Jest romantyczna, zwiewna... - czułam lekkie podekscytowanie. Zapięła ostatni guzik, poprawiła tren i rękawy. - Chce się Pani pokazać przyjaciółką? - uśmiechnęłam się na to jak je nazwała. Czy to naprawdę się dzieje? Naprawde mam przyjaciół?

J: Mogę. - wyszłam z pomieszczenia i stanęłam na małym podwyższeniu i popatrzałam na miny dziewczyn. - I jak? 

El: Lou, musze kończyć, Nathalie właśnie wyszła do nas... - rozłaczyła się nie dajac mu odpowiedzieć. - Kobieto!! Wygladasz cudownie!

P: Ohh tak... Zazdroszczę Ci, chce mieć Twoją figure... - zaśmiałyśmy się. Odwróciłam się w strone lustra i podziwiałam swoją kreacje kiedy do salonu wszedł mój najbliższy przyjaciel.

V: Nathalie?! - podszedł szybko do mnie - Czemu nie zabrałaś mnie ze sobą? To ja powinienem Ci doradzać... - złapał mnie za dłonie, a potem mocno do siebie przytulił. Co w niego ostatnio wstępuje?!

Jann: Viktor? - odezwała sie zaskoczona. Widziałam że jej zrobiło się tak samo dziwnie jak i mi. Chłopak odsunął się ode mnie i rozejrzał po moich osobach towarzyszących.

V: Jann? Jesteś tu... To dobrze, ciesze się, że zbliżyłyście się do siebie...

Jann: Wy chyba też jesteście niebezpiecznie blisko... - zauważyła. Sama spojrzałam na bruneta, który wciąż obejmował mnie w pasie, jego twarz była tylko kilka centymenrów od mojej. Gdy się zorientował jak to wygląda, odskoczył ode mnie jak poparzony. 

J: Hmm.. pójdę się przebrać. - schowałam się w przymierzalni. 

S: Kto to był? - zapytała mnie sprzedawczyni, gdy ściągaliśmy sukienkę.

V: Mój brat. - uśmiechnęłam się lekko. 

S: Musicie być ze sobą zrzyci.

V: Mamy tylko siebie, to znaczy nie mamy już innej rodziny. - czułam, że musze się komuś wytłumaczyć. Co sie, kurwa, dzieje...?

Kupiłam suknię, pożegnałam się z dziewczynami i ruszyłam do pałacu. Po drodze zastanawiałam się, co wstąpiło w Viktora? Nigdy wcześniej się tak nie zachowywał...

J: Kochanie już jestem... ! - krzyknęłam, gdy tylko weszłam do środka. Nikt mi nie odpowiedział, więc gdy tylko odniosłam suknie do sypialni, zaczęłam szukać mojego mężczyzny. Poczułam zapach obiadu, więc skierowałam się do kuchni. Niall w fartuszku, ze słuchawkami w uszach, tanecznymi ruchami gotował obiad. Coś prześmiesznego... Po cichu zajęłam miejsce przy wyspie kuchennej i przyglądałam mu się. Co chwile coś sobie podśpiewywał, nucił, roztańczył się na całego i gdy obrót zrobił, niemal upadł na podłogę.

N: Kurwa! Nathalie! - przyłożył rękę do serca. - Kiedyś padne przez Ciebie na zawał... Czemu się nie odezwałaś? - zdjął słuchawki i podszedł do mnie.

J: Krzyknęłam, że wróciłam... To Ty nie  słyszałeś. - zaśmiałam się - Co gotujesz? 

N: Spaghetti. - pocałował mnie w usta - Zakupy się udały?

J: Tak. Wiesz, że dziewczyny twoich przyjaciół przyszły... Była nawet Jann, a potem nagle dołączył Viktor. Skąd wiedzieli gdzie jestem? - zaciekawiłam się.

N: To mało ważne. Ciesz się tym, że miałaś wsparcie... - nałożył obiad - Ale Vik był? Po co? - zdziwił się

J: Nie wiem... Przez Niego zrobiło się dziwnie. - wzruszyłam ramionami i zabrałam się za jedzenie. Niall jest coraz lepszy w gotowaniu, sos był idealny. 

Dzień zleciał nam na rozmowach o ślubie, co udało się zorganizować, a co jeszcze zostało. 

I w końcu minęło te kilka dni. Dziś jest nasz wielki dzień. Wstałam niezwykle wypoczęta. Niall pojechał wczoraj do swoich przyjaciół, wiec ja mogłam się przygotować. Bez obawy, że zobaczy mnie za szybko. Wykonałam staranny makijaż, włosy ułożyłam w romantycznego niskiego kucyka. Ubrałam się w zwykłe ubrania i po drodze do mojego biura zauważyłam, ogród jest już pięknie przystrojony. 

V: Nathalie!? - usłyszałam za sobą.

J:Vik? A co Ty tu terez robisz? - zdziwiłam się.

V: Nadzoruje wszystko... I chciałem jeszcze z Tobą porozmawiać, zanim to wszystko się zacznie... - zabrzmmiał tajemniczo. Skinełam głowąi ruszyliśmy do biura. Uiadłam naswoim miejscu i czekałam na to co brunet ma do powiedzenia. On jednak wpatrywał się tylko wemnie. Miałam wrażenie że z jego uszu leci para, od intensywnego myślenia.

J: Viktor! - krzyknęłam na Niego, chcąc go pospieszyć. - Powiesz mi co chciałeś mi powiedzieć?

V: A tak... - usiadł na przeciwko mnie, wziął kilka głębokich oddechów - Przemyslałem to wszystko i Ty nie możesz za Niego wyjść... - powiedział szybko. Na początku chciałam się zaśmiać, ale jego ton i wyraz twarzy był śmiertelnie poważny.

J: Co to ma znaczyć?

...

_____________________________

Nie mam pojecia czy tu ktoś jeszcze zagląda... Jeśli tak,dajcie o sobie znać!

Naat

        

115. I think it's over..

Hejka :*
Wiem ze czekaliście znów kilka miesięcy, a obiecałam inaczej..
Poprawie się!!

Objaśnienie:
J: - ja ,
K , K2: - kobieta, kobieta 2
M: - mężczyzna,
Z: - Zack,
V: - Viktor,

A: - adwokat,

Mac: - Marcus

__________________

Miałam wrażenie że ten mężczyzna jest po mojej stronie.

J: Najwyraźniej. Trafiłam go w mostek, upadł i dławił się własną krwią, włożyłam kolejny pocisk i skróciłam jego cierpienie.. Potem ocuciłam Nialla i wyszliśmy stamtąd. - skończyłam opowiadać. W pomieszczeniu panowała nieznośna cisza. W pewnym momencie do pokoju wszedł sam komisarz. Widziałam jak Zack się spiął.

Mar: Nathalie, poczekaj na zewnątrz, musimy przedyskutować pewną sprawę. - Zack złapał mnie za ramie i jak przystało na policjanta wyprowadził z sali.

Z: Myślę, że spojrzą na Ciebie przychylnym okiem. Tym bardziej, że pojawił się Marcus. - uśmiechnął się, może i ma rację.

J: Mam nadzieję... Powiedziałam prawde Zack. Dokładnie tak było...

Z: Ułoży się Nathalie... - denerwowałam się, w środku cała się trzęsłam z nerwów. Co jeśli to nie wystarczy? 

Z: Nie stresuj się tak, nigdy taka nie byłaś, a poza tym znajdowałaś się w większych tarapatach. - jaki on mądry.
J: Możliwe, ale ludzie się zmieniają... Nic nie rozumiesz... 

N: Nathalie? Tu jesteś... - podbiegł do mnie Niall i przytulił mocno do siebie.

J: Już po przesłuchaniu? - spojrzałam w jego przestraszone oczy.

N: Tak...

A: Przepraszam, że nie było mnie przy Tobie...

J: Nie denerwuj się Tedd... 

Z: Nathalie sobie świetnie poradziła. - pochwalił mnie Zack. Byłam zdziwiona jedo zachowaniem. - 
       Czekaliśmy na tym korytarzu chyba z godzinę. Już z nerwów mnie nosiło, a Zack? Oaza spokoju, jakby wiedział, że nic złego się nie wydarzy.
M: Zapraszam panno Horan... - wyłonił się mężczyzna z sali. Posłusznie weszłam do środka i usiadłam na swoim poprzednim miejscu. Kobiety patrzyły na mnie z lekkim, niezbyt zrozumiałym dla mnie, uśmiechem.
K: Pani zeznania pokrywają się z zeznaniami Nialla Horana.  - zaczęła jedna z nich - Wiemy również, że jest Pani dość ciekawą osobowością. Potwierdziliśmy, że Bill Smith panią wychowywał, więc mam nadzieje, że żyje Pani tak jak On... Ostatnie Twoje lata były wzorem do naśladowania. Cudowna restauracja, pomoc potrzebującym, tylko pogratulować... - co to sie ma do tej sprawy? Nic nie rozumiem...
K2: ...do rzeczy. Nie możemy wypuścić pani bez żadnej kary... - Spojrzała surowo w moją stronę, ale jej wzrok nie spoczłą na mnie, tylko na Zacku. -  Może Pan, panie Zack wyjść z sali? 

Z: Tak jest. - odpowiedział służbowo i wyszedł. 

Mar: Nathalie, nałożymy tylko na Ciebie karę grzywny...  - pierwszy raz odezwał się komisarz.

M: Jestem Pani wdzięczny, panno Horan. Bez Smitha policja będzie lepiej wyglądać... - uśmiechnął się do mnie.

K2: Sprawa zostaje zamknięta. Nie będzie innej kary. W dokumentacji odnotujemy, że współpracowałaś z naszą tajną służbą śledczą i zlikwidowanaś wroga publicznego numer 1. Naprawdę ktoś taki mógłby się nam przydać... - niedowierzaniem własnym uszom - Nie myślałaś o wstąpieniu do policji? 
J: Czy ja dobrze słyszę? - skinęli głowami - Kara grzywny? 
M: Przemyśl to, może by Ci się spodobało... 

J: Prosze mi wybaczyć, ale nie mogę skorzystać... Bill był moim ostatnim zadaniem. Chce zacząć normalne życie. Mam teraz narzeczonego i to na tym chce się skupić... Dziękuję za waszą łaskawość i zapraszam na kolacje do mojej restauracji, wyślę zaproszenia do domów... - wstałam z miejsca, podałam im dłoń i tyle mnie widzieli. Uniewinniona to moje najlepsze słowo!!!! 

N: Nath? I co? - poderwał się z miejsca

J: Wracajy do domu. - uśmeichnęłam się do Niego.

Z: Jak to? Co Ci powiedzieli? - kłopotał się

J: To, że już mi potrzebny nie jesteś. Miłego życia Zack. - złapałam Nialla i wyszliśmy z komisariatu.

A: Gratuluje Nathalie. Jedźcie świętować...

N: Podwieziemy Pana. - zatrzymaliśmy się przed samochodem.

A: Nie, nie trzeba... W prawdzie... - meżczyzna spojrzał na zegarek - Mam niedaleko spotkanie z klientem. - uśmiechnął się i odszedł od nas. 
J: Obiad? - ruszylismy na miasto.

N: Umieram z głodu... - uśmiechnął się i złąćzył nasze dłonie. Kolejny raz znaleźliśmy się w restauracji. Zjedliśmy pyszny obiad i zniknęliśmy w biurze gdzie właśnie był Vik. 

J: Dobrze, że jesteś... - chłopak siedział za moim biurkiem. - Wracaj na swoje miejsce, przyjacielu... - wygoniłam go

V: Co się stało?

J: Chciałam Ci powiedzieć, że za niedługo zostaniesz tu sam. 

V: Nie rozumiem...

J: Lokal jest w większości Twój, moje udziały to niewielka część...

V: Czytałem umowe... - wtrącił

J: Wyprowadzam się z Londynu. - nawet Niall oderwał swój wzrok od telefonu.

V: Jak to? Czemu nigdy mi nic nie mówisz...? Zawsze dowiaduje się ostatni...

N: Emm... Ja też nic nie wiem... - spojrzeliśmy na niego.

J: Właśnie Ci mówie Viktor, dowiedzieliście się jako pierwsi. Prowadź restauracje jak swoją, nie zrywaj ze mną kontaktu, a jak urządze się w nowym miejscu to może otworze drugi lokal... Jeszcze nie wiem... - wzruszyłam ramionami. 

V: Naprawdę chcesz mnie zostawić? 

J: Zadbaj o swoje życie Vik. Zbuduj je z Jann. - uśmiechnęłam się. - Do dnia wyprowadzki będę przyjeżdżać gotować... 

V: W porządku. - wstał i wyszedł z biura. Dziwnie się zachował.

J: Jeśli chcesz spotkaj sięd zisiaj z przyjaciółmi. Ja chciałabym tu zostać i popracować na kuchni. - spojrzałam na Nialla

N: Nie wyprowadzasz się beze mnie, prawda? - zapytał niepewnie

J: Oczywiście, że nie. Zanim to zrobimy masz mieć obrączkę na palcu. Podeszłam do Niego i ucałowałam jego usta. 

N: Poważnie? - ucieszył się - Zaplanujmy wszystko, jak najszybciej. - wstał z miejsca. - Jade do chlopaków. - teraz to on pocałował mnie - Przyjade po Ciebie. - uśmiechnął się i wyszedł. Założyłam fartuch i poszłam gotować.

         Po trzech godzinach gotowania, byłam szczęśłiwie zmęczona. Widziałam że kucharze byli zaskoczeni że tu dzisiaj jestem. 

V: Jak się czujesz? - podszedł w końcu do mnie
J: Naprawdę dobrze. - uśmiechnęłam się do niego - Przyjdę też jutro, a teraz chodź do biura, porozmawiamy jeszcze. 
V: Możecie iść do domu - zwrócił się do kucharzy - Ja posprzątam... - byłam zaskoczona, ale może to i lepiej, pomogę mu. - To o czym chcesz porozmawiać? - zapytał gdy już byliśmy w biurze, usiedliśmy na swoich miejscach i po prostu zaczęliśmy rozmawiać, śmiać się i opowiadać sobie co u nas się działo przez ten czas. - Powiedz lepiej co to za przeprowadzka i dlaczego tak nagle? 

Dom na wyspie.

J: Pokażę Ci. -  wstałam z miejsca i podeszła do komputera, otworzyłam jednego z maili na mojej poczcie ipokazałam mu zdjęcie mojej nowej posiadłości, no prawie mojej. 
V: Woow, kupiłaś ten dom? Gdzie to?
J: Nie do końca, to kolejny prezent od dziadków... A gdzie, to powiem Ci tylko, że bardzo, bardzo daleko... - uśmiechnęłam się do niego i rozmarzyłam się, jak będzie świetnie żyć tak daleko od wszystkiego i wszystkich.
V: Nath ja... - zaczął dość poważnie - Ja po prostu nie dam rady bez Ciebie.
J: Co masz na myśli? - zdziwiłam się
V: Nic szczególnego, mówię tylko, że Cie potrzebuję, nie poradzę sobie bez Ciebie i tęsknię za Tobą. Po tym jak dowiedziałem się, że zginęłaś byłem kompletnie załanamy... - czułam się dość dziwnie.

J: A co z Jannette? Pokłóciliście się ?
V: Nie, wszystko jest jak najlepiej, ale wiesz, Ty to Ty... Zawsze była tylko nasza dwójka. Teraz Ty masz Nialla, Ja, Jannette... Mam wrażenie, że się od siebie oddaliliśmy... - uśmiechnął się słabo i złapał mnie za dłonie - Wyprowadzisz się, chuj wie, ile mil stąd i już więcej Cie nie zobaczę...
J: Ohh Vik... Jak na razie nie ustaliłam daty przeprowadzki... To ma być moje nowe życie... Zawsze będziesz mógł przyjechać, są też wideorowmowy... I wiesz, że mam śmigłowiec, wystarczy, że dasz znać, a ja zaraz będę blisko... - uśmiechnęłam się pocieszająco - Teraz to Jannette powinna być dla Ciebie najważniejsza. Nie wypuszczaj jej ze swojego życia, bo to wspaniała kobieta...
V: Tu masz rację, uwielbiam ją...
J: Tylko uwielbiasz?
...
___________
I jak? Wiem ze długo czekaliście znowu.. Kilka miesięcy, ale postaram się częściej :* :*
Skomentujecie chociaż?
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!




Naat

114. I'm going to prison..

Siemka, cześć, aloha!!
Wróciłam z rozdziałami!! 
Zagląda tu ktoś jeszcze? Mam nadzieje że tak i FanFiction szybko wróci do tej swojej małej popularności :)
Licze na was kochani!! Nam nadzieje, że moja przerwa Was nie zniechęciła!!!!!

Objaśnienie:
J: - ja (Nathalie)
N: - Niall,
A: - adwokat,
Z: Zack,
M: - mężczyzna
K1,K2: - kobieta 1,2

Mar: - Marcus.
______________________

Leżałam przed nim w samej bieliźnie, chciałam pomóc i jemu się rozebrać, ale odsunął moje ręce. Z cwaniackim uśmiechem ściągnął swoją każdą część ubioru. Czemu wciąż czułam delikatne onieśmielenie? Obdarowywał moje ciało setkami drobnych pocałunków. Od podbrzusza kierował się w górę, gładząc moje uda rękoma. Pragnienie było coraz większe, a wiedziałam że będzie doprowadzał mnie do szału.

N: Wiesz jak bardzo Cie kocham, prawda? - szepnął mi do ucha, a zaraz potem ugryzł mnie w tym miejscu. Te słowa wywołały niesamowite uczucie w moim brzuchu, motyle?! Nie wiem dokładnie jak to nazwać, ale to coś wspaniałego.. 

Chwile później biustonosz znalazł się na podłodze. Pocałunki na piersiach, obojczykach, szyi, kości policzkowe i w końcu usta. Marzyłam by to wszystko nabrało tempa, żeby działo się szybciej, chciałam go mieć już w sobie. Ta miłość jest tak niewyobrażalnie wielka, że nie mam pojęcia co zrobi jeśli mnie zamkną, nie wytrzymam bez Niego... Uciec nie mogę, Nathalie Horan tak nie postępuje.. - Nie wyobrażam już sobie życia bez Ciebie. Nie chce Cie kiedykolwiek stracić... 

J: To może być nasza ostatnia noc, na nieokreślony bliżej czas. - oby nas to nie zabiło...

       Ta noc, była czymś co na pewno zapamiętam na długo... Mam złe przeczucia i wiem, że Zack nie uchroni mnie przed aresztowaniem. 

Będzie mi brakować Nialla, jego uśmiechu, błękitnych tęczówek, śmiechu, głosu, ciała. Wszystkiego co dotyczy jego osoby... Przed wschodem słońca wydostałam się z jego ramion, zamruczał coś niezrozumiale, ale na szczęście się nie obudził, spakowałam jakieś rzeczy do torby by w razie co mógłmi je dostarczyć po przesłuchaniu... 

Chce cieszyć się miłością, szczęściem i beztroskim życiem. I jeśli wyjdę z tej całej afery bez szwanku. I Niall będzie dalej mnie chciał to nigdy więcej nie wejde w to bagno... 

Usiadłam w kuchni przy stole, wypiłam gorącą kawę i rozgądałam się po pomieszczeniu. Czuje że widze ją po razostatni dzisiaj... 

Wzięłam małe karteczki i zaczęłam pisać wyznania do Nialla. Każde na innej kartce. Skończyłam gdy zabrakło mi papieru i zaczęłam chować je w rócnych miejscach w domu. Niall na pewno będzie szczęśliwy gdy jakąś znajdzie... Spojrzałam na ostatnią w moich rękach.

         

"Nigdy nie wątp w moją miłość Niall! 

Jest niewyobrażalnie wielka, tak jak Twoje serce...

Wrócę! OBIECUJE!! 

Nath xx "

Zostawiłam kartkę na stoliku w salonie i wróciłam do sypialni. Ubrałam się elegancko, ułożyłam włosy i zrobiłam makijaż. 

N: Pięknie wyglądasz... - usłyszałam jego zachrypnięty głos...  Podszedl do mnie i cmognął mnie  w ramie. - Co to za torba?

J: Moje rzeczy... W razie jakby mnie zatrzymali dzisiaj... 

N: Widzę, że jesteś przygotowana na wszystko. - mruknął z niezadowoloną miną. Chłopak zajął się swoimi porannymi czynnościami i tak samo jak ja ubrał się elegancko. Mieliśmy jeszcze kilka godzin.

J: Niall? Moze zjemy śniadanie w restauracji? - zaproponowałam - Przy okazji spojrzę jak idzie interes...

N: Pewnie. - złapał za moją torbę i wyszliśmy z sypialni a potem z pałacu. Szybko znaleźliśmy się na miejscu. Kelner zaprowadził nas do stolika. Zamówiliśmy po daniu dla siebie i chyba każde z nas było pogrążone we własnych myślach. Nie odzywaliśmy sie do siebie...

V: Co wy tacy poważni? - podeszedł Viktor i podał nam nasze jedzenie. 

J: Czy musze Cie sprawdzać? 

V: Nie. Czemu pytasz? 

J: Prawdopodobnie wyjade na małe wakacje...

V: Gdzie jedziecie? Już planujecie miesiąc miodowy, a ślubu jeszcze nie było? - zażartował, co spotkało sie z wkurzonym wzrokiem Nialla.

N: Tylko ona jedzie... - skłamał dla mnie. Vik chyba zrozumiał, żeby wiecej o nic nie pytać, bo odszedł od nas.  Wyjęłam telefon i napisałam wiadomość do mojego prawnika. Wyjaśniłam mu całą sytuacje i obiecał pojechać ze mną na przesłuchanie. 

J: Pojedziemy do adwokata ? - zapytałam Horana gdy wstawaliśmy z miejsca.

N: Naprawdę bierzesz pod uwagę moje zdanie? - burknął. 
J: Nie rozumiem dlaczego się wściekasz? - wyszliśmy na parking

N: Bo mogę Cię stracić, co jeśli moje zeznanie nie wystarczą?

J: Poradzimy sobie... - szybko znaleźliśmy się u mecenasa. 

A: Witam, właśnie skończyłem zapoznawać się z oskarżeniem - wskazał na krzesła

J: I jak to wygląda?

A: Jeszcze ofijalnie o nic Cię nie oskarżyli... Podzwoniłem i popytałem, wiec wszystkiego dowiemy się na miejscu... Najlepiejby było, gdybyśmy mieli jakiś dowód, nagranie, czy cokolwiek co mogłoby potwierdzić to, że się broniłaś... - zaczął tą swoją adwokacką gadkę. Zachodziłam w głowę czy coś takiego mogło by być... 

N: Nigdy nie instalowałem kamer w swoim domu...

J: Ale ja podłożyłam podsłuch! - przypomniało mi się. 

N: Co? - był zaskoczony

A: Jeśli masz to nagrane to jesteś uratowana. - uśmiechnął się

J: No nie wiem, nie przypominam sobie żeby ta rozmowa mi pomogła. Poza tym nie wezwaliśmy ani karetki, ani policji... Uciekliśmy stamtąd. - mecenas pokiwał głową

N: Jak to miałaś tam podsłuch? - a ten dalej o tym

J: Musiałam wiedzieć, że nic Ci nie jest... - uśmiechnęłam sie do Niego słabo.

A: Mimo wszystko zdobądźcie to nagranie. Sam to ocenie... Ale Twoje zeznanie, panie Horan, będą tu kluczowe. - Niall skinął głową że wszystko rozumie. Tedd poinformował nas o jeszcze kilku szczegółach i pojechaliśmy na policję. Od razu skierowałam się do gabinetu Zacka.
Z: Nathalie?! Co Ty tu robisz? - był zaskoczony moim widokiem?!
J: Jak to, co? Tylko mi nie mów, że niczego jeszcze nie próbowałeś załatwić... - wściekłam się
Z: No wiesz... - podrapał się po karku.
J: Kurwa! Zack! Miałeś wszystko załatwić, a Ty nawet nie próbujesz? Za mało Ci za każdym razem płaciłam, mógłbyś się chociaż raz odwdzięczyć.. ! - krzyczałam na niego.
Z: Uspokój się, bo pogorszysz tylko swoją zjebaną sytuację... - zaskoczył mnie doborem swojego słownictwa. Myślałam, że to bardziej ułożony mężczyzna i nerwy go nie ponoszą.
J: Grozisz mi? - usiadłam spokojnie na krześle.
Z: Nie, ale mówie jak jest. - zrobił to samo - Poza tym właśnie zaraz zaczyna się przesłuchanie Horana... Ale na Twoim miejscu nie liczyłbym na cud. Zabiłaś dość wpływowego człowieka...
J: Moje wpływy się nie liczą?! - przerwałam mu
Z: Liczą, ale nie były tak duże jak Billa. Nathalie musisz uzbroić się w cierpliwość. 
J: Chyba będę musiała porozmawiać z Marcusem... - mężczyzna spojrzał na mnie przestraszony

Z: Znasz się z komisarzem? 

J: Myślisz, że ty jeden brałeś ode mnie hajs?! - zaśmiałam sie gorzko i wyszłam z jego gabinetu.
Dołączyłam do Nialla i czekałam aż wezwą go do pokoju przesłuchań. 

Przesłuchanie Nialla trwało już dobre pół godziny kiedy wezwali mnie do innego pokoju. Poszłam sama, bo adwokat był w środku z moim narzeczony. W pomieszczeniu było jedno długie biurko, za którym siedziały dwie kobiety, stare z resztą i jeden siwy mężczyzna. Na środku stało jedno krzesło, na którym posadził mnie Zack i sam stanął krok za mną.
M: A więc Nathalie Horan... - zaczął siwy - Postawiony zarzut, to morderstwo Billa Smith'a. Naprawdę? - popatrzał na swoje towarzyszki a potem zawiesił swój zaskoczony wzrok na mnie. Czułam jakby mnie za to podziwiał.
J: Tak, jednakże to było w obronie mojej i mojego narzeczonego. - odpowiedziałam. Kobiety popatrzały na siebie, a potem na mnie.
K1: Była Pani wcześniej notowana? - zapytała kobieta w blond włosach. Na pewno miała całą moją kartotekę przed sobą.
J: Może mandaty drogowe? - rzuciłam.
K2: Bill Smith to była bardzo niebezpieczna postać. Jednakże był też bardzo wpływowy... Jego brak może albo pogorszyć sytuacje albo polepszyć... Prawdę mówiąć nie wiem czy mamy Pani dziękować czy zamknąć w więzieniu na kolejne stulecie. - gdybym nie siedziała to chyba bym sie przewróciła. Ja nie mogę na tyle lat zostawić Nialla!
M: Proszę nam opowiedzieć co sie tego dnia wydarzyło... - uśmiechnął się lekko. 

J: Więc pojechałam ze swoim narzeczonym do jego starego domu. Wiedziałam, że Bill może nas śledzić, więc od razu, po wejściu do środka, sprawdziłam dom, czy nikogo w nim nie ma. Gdy tylko sprawdziłam pierwsze pomieszczenia, uslyszałam jak coś się przewracaa... - zaczęłam spokojnie opowiadać o tym dniu - ... Znalazłam go nieprzytomnego na podłodze w salonie. Nie zdążyłam zareagować bo i mnie ogłuszono i straciłam na jakiś czas przytomność. - kobiety notowały coś w swoich papierach - Jak się ocknęłam Bill stał nade mną i zaczeliśmy rozmawiać...

K1: O czym?

J: Głównie o tym jak mnie wychował... - spojrzeli na mnie z otwartymi buziami - ... Gdy kolejny raz uderzył mnie w twarz wiedziałam, że albo zgine ja z Niallem albo Bill. - wzięłam głęboki oddech 

K2: Kontynuuj... 

J: Zaczełam szukać mojej broni, ale On ją miał. Jednak wyciągnął z niej magazynek i rzucił nią we mnie. Potem rozrzucał każdy pocisk z magazynku... gdy chciał uderzyć mnie po raz trzeci wystrzeliłam...

M: Nie pomyślał o pocisku w lufie? - zaśmiał się, miałam wrażenie że ten mężczyzna jest po mojej stronie.

J: Najwyraźniej. Trafiłam go w mostek, upadł i dławił się własną krwią, włożyłam kolejny pocisk i skróciłam jego cierpienie.. Potem ocuciłam Nialla i wyszliśmy stamtąd. - skończyłam opowiadać. W pomieszczeniu panowała nieznośna cisza. W pewnym momencie do pokoju wszedł sam komisarz. Widziałam jak Zack się spiął.

Mar: Nathalie, poczekaj na zewnątrz, musimy przedyskutować pewną sprawę. - Zack złapał mnie za ramie i jak przystało na policjanta wyprowadził z sali.

Z: Myślę, że spojrzą na Ciebie przychylnym okiem. Tym bardziej, że pojawił się Marcus. - uśmiechnął się, może i ma rację.
J: Mam nadzieję... Powiedziałam prawde Zack. Dokładnie tak było...

Z: Ułoży się Nathalie... 

...
_______
I jak? Spodobała się? Mam nadzieje, że nie zapomnieliście całej fabuły :)
Zapraszam ponownie na to ff i zachęcam do komentowania i opisywania waszych uczuć związanych z tym opowiadaniem :)
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!!!!!!!!!!

Naat

Przepraszam!!!!!!!!!!!!!!!!

Cześć!!  :* :*


A więc tak, znów wyjeżdżam!! 
Tym razem nie wiem jak będzie z internetem, do tego moja twórczość wygasa.. Może jak ułoży mi się w życiu, to wrócę do tego ff, ale jak na razie muszę czekać..
Wyjeżdżam za granice, tym razem inne państwo!!
Jak tylko wena wróci od razu dodam rozdział!!!! OBIECUJE!!!!!!!!
Dziękuje wam za komentarze i że w ogóle to czytaliście!!!!! :* :* :* :*
Bez was nie było by tego FF :* :* :*

Naat

113. Our last night..

Cześć!!
Przepraszam!!
Działo sie dużo! Przy ostatnim rozdziale pisałam że wróciłam, a tu odwalam wam miesięczną przerwę.. Przepraszam!! Ale musze wam powiedzieć, wróciłam do kraju, zamierzam jak na razie być w Polsce, do tego problemy z byłym chłopakiem i niesamowite uczucie z moja największą miłością!!
Oczywiście Horan zawsze będzie ważny, ale mój Misiek jest najważniejszy :* :* :*

Objaśnienie:
J: - ja (Nath),
N: - Niall,
Lou: - Louis,
Z: - Zack

Przypomnienie: Midnight Memories - restauracja Nathalie. 
_________________________

J: Zrób wszystko, żeby mnie z tego wyciągnąć albo dowiedzą się jak głębokie masz kieszenie! -zagroziłam

Z: Szantażujesz mnie?! - też sie denerwował. Wiem, że to jego słaby punkt. 

J: Ostrzegam Zack... - wyszłam szybko z pokoju, a jeszcze szybciej z posterunku. Nie zamierzałam na razie wracać do pałacu! Musze wymyślić plan awaryjny, w razie jakbym została skazana... Nie mogę znów zostawić Nialla samego. Zatrzymałam sie pod Midnight Memories i wybrałam numer do Louisa... Oczywiste jest to, że musiałam długo czekać aż odbierze. - Tomlinson? - odezwałam się gdy w końcu to zrobił.

Lou: Nie wierze, że to Ty. - mruknął zły.
J: Słuchaj, nie chodzi o mnie.
Lou: Ale to jednak Ty dzwonisz! - nie był zadowolony.
J: Chodzi o Nialla... - nie daj się sprowokować Nath.. - Mógłbyś zając się Niallem, jeśli się do Ciebie jutro odezwie? Wiem, że aktualnie nie masz nic do roboty... 
Lou: Co, kurwa?!  - wkurzył się - Oszalałaś? Czy ja Ci wyglądam na niańkę?! On jest dorosły! - co za kretyn!
J: Tomlinson skup się! Nie mówie, że tak się stanie! Wiesz, że Bill miał wielu w swojej armii. Teraz kiedy go nie ma, mogą się mścić! - zaczynałam krzyczeć. - Musze być pewna, że będzie bezpieczny...
Lou: A Ty?! - oburzył się.
J: Ja... - zmieszałam sie. On nie może wiedzieć, czemu sama nie mogę sie tym zająć - Ja muszę załatwić pewną sprawę. Zgadzasz sie, kurwa, czy nie?! - warknęłam na Niego
Lou: Tak. - mruknął, mimo złości jaką zdążył u mnie wywołać, ucieszyłam się. Jeśli naprawdę zamknął mnie w areczcie to Niall powinien być z przyjaciółmi. Może nawet ucieszy się, że spędzi z nimi czas. Ja będę mogła cierpliwie czekać aż Zack załatwi mi zwolnienie. Nie wierze że mogę pójść za kratki. Nie po to policjant dostawał tyle w łapę, bym teraz siedziała!
    Wróciłam do pałacu, Niall siedział w salonie i miał dziwną minę. Zignorowałam to i poszłam od razu do biura, muszę zamknąć pewne sprawy. Ledwo zdążyłam usiąść za biurkiem i blondyn pojawił się w drzwiach.
J: Coś się stało? - zapytałam, gdy tak stał i patrzył.
N: Miałem pytać o to samo... - wszedł głębiej do pomieszczenia - Mam wrażenie, że coś się dzieje.. - usiadł w fotelu.
J: Czemu tak sądzisz? - uśmiechnęłam się sztucznie.
N: Mnie nie oszukasz. - skomentował, czyżby aż tak doskonale mnie znał?! - Widze, że coś Cię męczy... - zamilkł

J: Wróciłam właśnie z komisariatu. - Nialla oczy się rozszerzyły - Chcą, żebyśmy przyjechali jutro na przesłuchanie w sprawie śmierci Billa.

N: Co Oni chcą wyjaśniać, obroniłaś nas... - blondasek wiedział co jest na rzeczy.

J: My o tym wiemy, ale jest możliwość, że do czasu rozprawy sądowej zamknął mnie w areszcie. - przyznałam

N: Co? - zdenerwował się.

J: Tak to właśnie jest, jeśli policja ma układy z mafią... Myślałam, że kupiłam sobie Zacka, ale zaczynam w to wątpić.   

N: Mogę coś zrobić?
J: Możesz. - odpowiedziałam mu od razu - Powiedz im prawdę. - czemu mój głos drżał?! Nie chciałabym go kolejny raz zostawiać, a uciec od tego nie mogę. Znajdą mnie prędzej czy później, a tak może Zack coś wymyśli!!

N: Oczywiście, że powiem. Mówisz poważnie z tym aresztem? 

J: Tak Niall. Jeśli okaże się, że tam trafie. Od razu skontaktuj się z Louisem. On wie co ma robić... Spędzaj czas z przyjaciółmi... Ale uważaj na siebie. - to nie był rozkaz, brzmiałam najłagodniej jak tylko potrafiłam

N: Mogę się wtedy z nimi spotkać? Nie będzie mi nic groziło? Może lepiej jak zostane tu... - byłam zaskoczona jego postawą

J: Lepiej bądź przy nich, nawet się przeprowadź... 

N: Jesteś pewna? - pytał jakby pragnął bym zmieniła zdanie.

J: Tak. - powiedziałam cicho. Niall chwile posiedział i wpatrywał sie we mnie, w końcu wstał, podszedł do mnie i przykucnął, odwracając moje krzesło przodem do Niego. Jego ciepłe dłonie spoczęły ma moich kolanach, głębokość jego oczy była nieskończona. Cisza pomiędzy nami była tak znacząca, że oboje wiedzieliśmy w jaki sposób ten dzień może sie skończyć. Blondyn złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Przeszliśmy do sypialni, zatrzymaliśmy sie przed łóżkiem i to było to czego pragnęłam. Stał za mną, jego palce muskały moją skore na karku, odgarnął włosy i poczułam jego gorące wargi na ciele. Pierwszy dreszcz przeszedł wzdłuż kręgosłupa, zaraz po nim kolejny i jeszcze jeden. Odwróciłam się przodem do Nialla i złączyłam nasze usta. Żadne z nas nic nie mówiło, wiedzieliśmy czego chcemy... Pocałunek nie był nachalny, całowaliśmy się powoli, namiętnie i bez jakiegokolwiek stresu. Nigdy wcześniej takiej atmosfery między nami nie było. 

Jego dłonie na moich biodrach, moje palce w jego włosach. Poczułam jak narzeczony delikatnie kładzie mnie na łóżko, a zaraz potem zaczął pozbywać się mojej dzisiejszej garderoby. Leżałam przed nim w samej bieliźnie, chciałam pomóc i jemu się rozebrać, ale odsunął moje ręce. Z cwaniackim uśmiechem ściągnął swoją każdą część ubioru. Czemu wciąż czułam delikatne onieśmielenie? Obdarowywał moje ciało setkami drobnych pocałunków. Od podbrzusza kierował się w górę, gładząc moje uda rękoma. Pragnienie było coraz większe, a wiedziałam że będzie doprowadzał mnie do szału.
N: Wiesz jak bardzo Cie kocham, prawda?
...
____________
Jeszcze raz was przepraszam!! 
Chociaż 5 komów? Się da się? :*
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!!!!!!!!!!

Naat

112. It's not the end of problems.. :/

Hejka.. :*
Jest tyle wyświetleń na każdym z postów, a liczba komentarzy nawet w najmniejszym stopniu nie odpowiada temu.. :( Post czyta około 550 osób a komów zaledwie 8, 9.. :( 
Ale chociaż czytacie, wiem, że to moja wina bo tak rzadko dodaje rozdziały, ale wiele się w moim życiu ostatnio działo.. Obiecuje że wracam!!!!

Objaśnienie:
J: - Ja (Nathalie)
N: - Niall,
Z: - Zack.
_________________

J: Moja sprawiedliwość dosięga każdego, Bill! - kolejny strzał, tym razem śmiertelny. Popatrzałam na niego przez chwile. Wiedziałam że kiedyś go zabije, ale nie wiedziałam że w takich okolicznościach. 
Przypomniałam sobie o Niallu, rzuciłam broń i podbiegłam do niego. Uklęknęłam przy nim i starałam sie go ocucić. - Niall obudź sie! - oddech miał słaby - Przecież, jesteś Horan, my wychodzimy z każdej sytuacji! - potrząsałam nim delikatnie. - Niall, proszę Cie... - łkałam już, z rany na jego skroni wciąż sączyła się krew. - Kocham Cię...  - płakałam cicho. Nie mogę go stracić! Pochyliłam sie nad nim i ucałowałam jego usta, nie reagował. Odsunęłam sie od Niego i skuliłam się, chowając twarz.
N: Naath...? - od razu podniosłam głowę, na moich policzkach było pełno łez. - Krwawisz... - przeraził sie i dotknął mojej rozciętej wargi.
J: To nic. - wtuliłam sie w Niego, co odwzajemnił dwa razy mocniej.
N: Powiedziałaś mi to? Czy mi sie tylko przyśniło? - spytał gdy się od siebie oderwaliśmy.
J: Ale co takiego? - udałam i zmarszczyłam brwi.
N: Że mnie kochasz...
J: Powiedziałam. - pomogłam mu się podnieść - Chodźmy stad. - zarządziłam i mijając zwłoki mafioza wyszliśmy z budynku. Blondyn się nie odezwał, wsiedliśmy do auta i bardzo szybko znaleźliśmy się w pałacu. Od razu poszłam pod prysznic, ubrałam bieliznę i podkoszulek blondyna. Niall już leżał, miałam wrażenie że śpi, ale gdy zajęłam miejsce obok Niego, otworzył oczy.
N: To był piękny sen. - zaczął, a ja na początku nie wiedziałam, o co mu chodzi. - Mam wrażenie, że tylko mi się śniło jak wyznajesz co czujesz...
J: To nie był sen. Kocham Cię Niall od samego początku. Od kiedy tylko zacząłeś się o mnie starać, od kiedy uprzykrzałeś mi życie. Tak bardzo jak miałam czasami ochotę cię zabić, tak mocno Cię kochałam. Przez Ciebie jestem teraz jaka jestem, potrafię pokazać Ci swoje uczucia. Stałam się przez Ciebie słaba, ale też i silniejsza. Każde okazanie moich uczuć powoduje, że mięknę... Ale też każde Twoje 'kocham Cię' sprawia, że nic mnie nie pokona. Jesteś moją jedyną słabością i jedynym powodem dla którego jeszcze walczę... - wyznałam, pierwszy raz w życiu powiedziałam komuś taką rzecz, ale on jest wart wszystkiego!
N: Co mam Ci teraz powiedzieć?! Że odkąd się w Tobie zakochałem, czekam na te słowa? To już trochę minęło... - zaśmiał się i dotknął pierścionka zaręczynowego na moim palcu. - Nigdy nie wątpiłem, że coś do mnie czujesz, ale czasami nie wiedziałem czy to miłość, czy nienawiść. - ucałował moje czoło. Wtuliłam sie w Niego mocniej. - Na pewno go zabiłaś?
J: Tak...
N: Koniec z takim życiem? - dopytywał
J: Prawdę mówiąc, wątpie. Bill miał wszędzie swoich ludzi, więc albo się będą mścić albo sie wycofają. - nie znałam bardziej chronionego człowieka na świecie, prezydent USA ma pewnie mniejszą ilość ochrony niż Bill, Sokołów i zabójców.
N: Chciałbym, żeby to był koniec tej wojny. - nie odpowiedziałam mu już na to, nie wiedziałam nawet jak odpowiedzieć.
    Kolejne dni były inne. Codziennie sprawdzałam czy ktoś chce pomścić Billa, ale nikt nie wykazywał żadnej chęci. Może jeszcze nie wiedzą?! Na pewno tak! Sprawdziłam pocztę i jedna wiadomość wydawała sie być najciekawsza. 

 "Witaj Nathalie,
                  Domyślasz sie czemu do Ciebie pisze? Najlepiej jak pojawisz sie w moim komisariacie. Nie tak łatwo będzie zapomnieć o Billu...
 Zack."
 
Zaczyna się nieciekawie!

Ubrałam sie szybko w eleganckie ubrania, zrobiłam makijaż, fryzurę i szukałam Nialla.

J: Niall?!! - nie słyszałam odpowiedzi. Wróciłam do biura i sprawdziłam na kamerach. Dawno zapomniana czynność! Spał w swojej sypialni, dziwne... Nie sądziłam, że on jeszcze tam przebywa. - Niall? - powiedziałam spokojnie siadając obok Niego. Zamruczał coś, ale się nie obudził, ja nie zamierzałam czekać! - Wychodzę, nie czekaj na mnie. - powiedziałam pewnie i wyszłam z pomieszczenia. Znalazłam odpowiednie kluczyki i pojechałam. Dość szybko znalazłam sie przez policją. Nie oglądając się za siebie weszłam do budynku i odnalazłam pomieszczenie w którym zawsze jest Zack. Musi mi wyjaśnić, o co mu chodzi!
J: Dzień dobry. - przywitałam sie z mężczyzną.
Z: Jak dobrze, że tak szybko zareagowałaś na maila. - wskazał na krzesło na przeciwko biurka.
J: Dobrze wiesz, że zawsze tak jest. - mruknęłam. Zack'a coś gryzło. - Przejdź od razu do rzeczy, nie owijaj w bawełnę! - postanowiłam.
Z: Wiem, że w życiu miałaś dużo problemów przez Billa...

J: Nie tylko ja, cała policja też go ścigała... 

Z: To prawda, ale...
J: Miałeś nie owijać. - upomniałam go.
Z: Tak, wiem... - zaciął sie i patrzył w swoje papiery - Prawdopodobnie pójdziesz siedzieć...
J: Że co, kurwa?! - wkurwiłam się - Przecież zabił tylu ludzi, robił krzywe interesy, niejednokrotnie zmieszał policje z błotem w mediach, Ciebie również...! - denerwowałam sie, ale nie chciałam robić scen na komisariacie. 
Z: Pamiętam, ale też sfinansował większość policyjnych programów...
J: Czyli to, kurwa, tak! - nie wytrzymałam - A zapomniałeś już ile kasy przytuliłeś ode mnie? A ile cały komisariat? - uderzyłam dłońmi w biurko, wstając nagle.
Z: Pamiętam i dlatego... Proszę nie patrz tak na mnie... - miałam nadzieje, że nauczę sie kiedyś mordować spojrzeniem. - Dlatego zrobię wszystko żebyś w ogóle tam nie trafiła, a jeśli już to szybko Cię wyciągnę. - byłam wściekła, nie mogę iść siedzieć! Nie mogę zostawić teraz Nialla! - To najwyżej kilka tygodni w areszcie. Do rozprawy, jestem pewny że zorganizują to ekspresowo...
J: Oszalałeś?!! - oburzyłam się 

Z: Może mogłabyś wymyślić wspólną wersję z tym Horanem. 

J: Nie musze. Prawda jest taka, że to Bill nas zaatakował. Broniliśmy się!
Z: Więc czym się martwisz? Doskonale wiesz jak to działa... Daje Ci dzień, jutro o 1pm przyjedź na przesłuchanie. Jeśli się nie zjawicie, wyślemy po Was odpowiednie służby! - powiedział stanowczo z kamiennym wyrazem twarzy.
J: Zrób wszystko, żeby mnie z tego wyciągnąć albo dowiedzą się jak głębokie masz kieszenie! -zagroziłam
Z: Szantażujesz mnie?! - też sie denerwował. Wiem, że to jego słaby punkt. 
J: Ostrzegam Zack... - wyszłam szybko z pokoju, a jeszcze szybciej z posterunku. Nie zamierzałam wracać do pałacu! Musze wymyślić plan awaryjny, w razie jakbym została skazana... Nie mogę znów zostawić Nialla samego. Zatrzymałam sie pod Midnight Memories i wybrałam numer do Louisa... Oczywiste jest to, że musiałam długo czekać aż odbierze. - Tomlinson?
...
_____________________
Może krótsze, ale myślę że się spodobało.. :*
Oczywiście że jeszcze końca nie będzie, w poprzednim rozdziale podroczyłam sie troszke z wami.. :*
Myślicie że Nathalie bez Billa już będzie miała lepiej? <3
Może z 10 komów? !!!!!!!!!!!
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Naat

111. I finished with You..

Hej xx
Minęło tyle czasu! Wiecie jak mi przykro ze dawno nic nie dodawałam :/
Brak czasu, to praca, to święta z rodziną, mogłam sie w końcu z nimi zobaczyć <3 Poza tym codziennie kłótnie z chłopakiem sprawiały że wena ulatywała, do tej pory tak jest, ale zmuszam się codziennie do napisania czegoś!!
PRZEPRASZAM!!!!!

Objaśnienie:
J: - ja ( Nathalie, potem Niall, znów Nath),
N: - Niall (potem Nath),
D: - Dave,
B:- Bill.
___________________

N: O czym plotkowałyście? - wyrwał mnie z zamyśleń, gdy siedzieliśmy z winem na tarasie.

J: A o naszych zawodach... - rzuciłam. Blondyn spojrzał na mnie przerażony. - Spokojnie, mówiłyśmy o gotowaniu... - zaśmiałam sie - Jestem padnięta, idziesz spać?

N: Tak.. - zabrał ode mnie kieliszek i odstawił do zmywarki - Na pewno rozmawiałyście tylko o swoich zajęciach? Widziałem jak pożerałaś mnie wzrokiem... - zaśmiał się, wiedział co mówi.

J: Czyżby? Może głodna byłam...
N: Yhym, na pewno.. Po takim objedzie? - złapał mnie za biodra. Doskonale wiedział, że rozmawialiśmy o nich.
J: Lubie na Ciebie patrzeć. - rzuciłam i wyrwałam się z jego objęć, prowokując go bardziej.
N: A zapomniałbym, pojedziemy jutro do mojego domu? - zaskoczył mnie tym.
J: Po co? - zdziwiłam się.
N: Musze coś stamtąd zabrać...
J: Mieszkasz u mnie już tyle czasu i teraz Ci się przypomniało? - mój wspaniały humor od razu znikł. Miałam złe wspomniania z tamtego domu. 
N: Tak, kochanie...
J: Nie ma takiej opcji. - powiedziałam krótko i poszłam pod prysznic. Żeby pozwolić mu tam jechać muszę dokładnie wszystko sprawdzić. Z resztą nie chce tam wracać. Musze zająć sie trochę restauracją, a raczej oderwaniem się od stresu...
N: Nath? - usłyszałam go, po chwili stał nago obok mnie, pod gorącym strumieniem wody.  - Pojedziemy tylko na chwile. - dalej o tym.
J: Ale ja zdecyduje kiedy. - skomentowałam krótko i wyszłam z kabiny. Niall musi sobie przypomnieć jak to w moim życiu jest. Przez te wszystkie czułości nawet ja zapomniałam! Musze znów być czujna. 

*Oczami Nialla*
    Nathalie musi się zgodzić, może to co chce zrobić w tym domu nie jest aż tak pilne. Chce mieć po prostu to za sobą. Chce zabrać wszystkie swoje rzeczy i sprzedać ten dom.  Kocham ją, więc cierpliwie poczekam. Dawno nic niebezpiecznego się nie działo, więc nie rozumiem czemu ona się tak martwi..
    Trwało to dość długo i nawet mieliśmy cichy okres, mijaliśmy się w pałacu, rzadko rozmawialiśmy przez te kilka dni. Jeśli była w domu to i tak zamykała sie na całe dnie w swoim biurze. Co to za życie skoro my się ciągle mijamy?! Chce by było inaczej, tak jak u normalnej pary.
N: Niall?! - usłyszałem ją, słyszałem również jak zbiega ze schodów.
J: Jestem w salonie. - odpowiedziałem normalnym tonem.
N: Zbieraj się, jedziemy. - powiedziała oschle. Byłem zaskoczony, że w końcu się zdecydowała. A może po prostu wszystko zorganizowała i wie, że jest spokojnie. Zabrałem telefon słysząc, że przychodzi wiadomość. Dopiero w samochodzie odczytałem, to Dave. 
D: ' Hej Horan, co u Ciebie? Dawno sie nie widzieliśmy, nie odzywałeś się! Jestem w mieście. Może wyskoczymy na piwko? ' - jak zawsze pozytywnie nastawiony. Sam miałem ochotę wyskoczyć gdzieś z kumplami jak za dawnych czasów...
J: ' Siema! Właśnie jadę do swojego mieszkania... Dawno to ja wielu rzeczy nie robiłem. A to piwko to chyba jednak odpada...' - przypomniałem sobie jaka jest Nath.
D: ' To szkoda.. No, ale odzywaj się czasami. ' - nie odpisałem już, nawet nie miałem co... 

Po kolejnych 20 minutach dojechaliśmy do mojego domu. Cieszyłem się, że tu jestem, serce biło mi o wiele szybciej, w końcu tyle czasu minęło...

*Oczami Nathalie* 

               Coś mi nie pasowało, dużo aut stało wzdłuż ulicy, ale jedno najbardziej przykuło moja uwagę. Podejrzane, dziwnie znajome... 

Weszliśmy szybko do środka. Widziałam, że Niall jest w skowronkach, ale mnie złe przeczucia nie opuszczały. Blondyn skierował się do salonu, a ja zaczęłam po kolei przeszukiwać pomieszczenia: kuchnia, sypialnia-pusto. Weszłam do łazienki i usłyszałam podejrzany trzask. Wyjęłam pistolet przed siebie i bardzo szybko wróciłam do salonu, zauważyłam blondyna leżącego na podłodze.
J: Niall?! - podbiegłam do Niego, uklęknęłam przy nim i sprawdziłam puls.. Żyje! Zdązyłam tylko zauważyć skurzane męskie buty przed sobą. Nagle poczułam mocny ból w okolicy głowy i karku, a przed oczami była już tylko ciemność... 

Słyszałam kroki dookoła siebie i jakiś śmiech. W końcu udało mi sie oprzytomnieć. Rażące słońce powodowało przymrużanie oczu i jeszcze większy ból.
B: Ooo śpiąca królewna sie obudziła! - usłyszałam szyderczy głos Billa?!
J: Czego chcesz?! - wysyczałam
B: Mówiłem Ci, że ktoś sie nim zajmie... - podniosłam sie delikatnie, oparłam sie o sofę za sobą.
J: Nie mówiłeś, że to Ty sie za to weźmiesz. - zaczęłam sie macać po plecach w okolicy paska od spodni. Zniknął mój pistolet!
B: Tego szukasz?! - pokazał mi moją broń - Oczywiscie, że nie mówiłem. Nie musiałbym tego robić, gdybyś wszystkich nie wyeliminowała. - mówiąc to wyjął magazynek z mojego pistoletu, broń rzucił w moją stronę. Wzięłam ją do reki. - Haha!! - zaśmiał sie.
J: Przecież wiesz, że jestem najlepsza. - poprawiłam się, żeby lepiej siedzieć. Bill zaczął wyrzucać po kolei każdy pocisk z magazynku, które powodowały dość głośny dźwięk przy zderzeniu z podłogą albo tak mi sie tylko wydawało. W głowie wciąż mi huczało od uderzenia.
B: A jednak przegrałaś! Dopadłem i Ciebie i lalusia... - wskazał na blondyna rzucając w Niego  pociskiem. 
J: Może nie spodziewałam sie po ojcu takiego ruchu... - ból odchodził w zapomnienie, a na jego miejsce wchodziła wściekłość!
B: Miałaś tak do mnie nie mówić! - wysyczał i uderzył mnie pięścią w twarz. Poczułam w ustach żelazny smak krwi, a to potęgowało moją złość. Spojrzałam na Niego.
J: A jak mam mówić do mężczyzny który mnie wychował?! Hmm?!

B: Nie jestem twoim ojcem! Twoi starzy... - zaciął sie i złowrogo uśmiechnął. Magazynek był już pusty. - Miło było patrzeć jak umierają. To ja ich zabiłem!! - wrzasnął, nie dałam poznać po sobie, że mnie to ruszyło. 
J: Wiesz dlaczego ludzi takich jak Ty zawsze dosięgnię sprawiedliwość?! - Bill spojrzał na mnie zdziwiony. Z trudem stanęłam na równe nogi i wycelowałam w Niego. Prychnął widząc przed sobą broń. - Bo zapominacie o pocisku w lufie! - źrenice Billa znacznie sie rozszerzyły i gdy już miał do mnie podejść, wystrzeliłam. Dostał w górną część mostku. w razie gdyby miał kamizelkę.Na jego nieszczęście zapomniał ją założyć i upadł na podłogę, nieudolnie starał sie podnieść. Włożyłam kolejny pocisk do broni i stanęłam nad nim. - Tak żałośnie wyglądasz, tatusiu... - zaśmiałam sie z Niego - Zupełnie jak wszyscy Twoi ludzie... Moja sprawiedliwość dosięga każdego, Bill! - kolejny strzał, tym razem śmiertelny. Popatrzałam na niego przez chwile. Wiedziałam że kiedyś go zabije, ale nie wiedziałam że w takich okolicznościach. 

Przypomniałam sobie o Niallu, rzuciłam broń i podbiegłam do niego. Uklęknęłam przy nim i starałam sie go ocucić. - Niall obudź sie! - oddech miał słaby - Przecież, jesteś Horan, my wychodzimy z każdej sytuacji! - potrząsałam nim delikatnie. - Niall, proszę Cie... - łkałam już, z rany na jego skroni wciąż sączyła się krew. - Kocham Cię... 
...
____________________
To co Bill nie żyje, Niall i Nath mogą żyć wiecznie razem, czyli teraz epilog?! Czy ciągnąć dalej ?<3
Może by tak z 15 komów? <3
CZYTASZ = KOMENTUJESZ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Naat